Είναι γενικά αποδεκτό ότι η συστηματική άσκηση αποτελεί

 μέσο πρόληψης και θεραπείας του σακχαρώδη διαβήτη, που επιφέρει πολλαπλά θετικά οφέλη τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική υγεία του ατόμου.

• ρύθμιση της γλυκόζης του αίματος

• βελτίωση της δράσης της ινσουλίνης

• βελτίωση του λιπιδαιμικού προφίλ

• μείωση της αρτηριακής πίεσης

• βελτίωση της σύστασης μάζας σώματος

• μείωση του άγχους και του στρες

• βελτίωση της ποιότητας ζωής

Επιπρόσθετα, είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι η άσκηση συμβάλλει στη μείωση της ανάγκης πρόσληψης ινσουλίνης από τους διαβητικούς. Σύμφωνα με τα παραπάνω η άσκηση χρησιμοποιείται σαν ένα μέσο για την αποκατάσταση του σακχαρώδη διαβήτη, συμβάλλοντας στη βελτίωση της σωματικής και ψυχικής υγείας αυτών των ατόμων, αλλά και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Επομένως, τα άτομα με διαβήτη πρέπει να συμμετέχουν σε οργανωμένα προγράμματα άσκησης, κυρίως μέτριας έντασης, τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα (με μια μέρα κενό μεταξύ των προπονητικών μονάδων). Τα προγράμματα άσκησης πρέπει να περιλαμβάνουν δραστηριότητες για τη βελτίωση του καρδιοαναπνευστικού συστήματος, της μυϊκής δύναμης και αντοχής, καθώς και ασκήσεις για βελτίωση της κινητικότητας και της ισορροπίας (ADA, 2010; 2011, ACSM 2000; 2010).

 

• αμφιβληστροδειοπάθεια (προτιμώνται δραστηριότητες που δεν προκαλούν μεγάλη αύξηση της αρτηριακής πίεσης, αποφεύγονται δραστηριότητες που περιλαμβάνουν αναπηδήσεις),

•  περιφερική νευροπάθεια (ιδιαίτερη προσοχή στην εμφάνιση ελκών, αποφυγή δραστηριοτήτων που περιλαμβάνουν μεταφορά βάρους),

• αυτόνομη νευροπάθεια (αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης ισχαιμίας κατά την άσκηση, συχνός έλεγχος αρτηριακής πίεσης)

• νεφροπάθεια (παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα άσκησης, χρησιμοποιείστε δραστηριότητες χαμηλής έως μέτριας έντασης),

• περιφερική αγγειοπάθεια,

• ισχαιμική καρδιοπάθεια,

• υπέρταση.